Niet eerder verbleef ik twee maanden alleen in het buitenland. Zonder dierbaren of bekenden om me heen. Dat deed ik in januari en februari van dit jaar wel. Op Mallorca om precies te zijn. Mijn Lief was een paar weken voordien mee om de feestdagen en Oud & Nieuw gezamenlijk door te brengen maar moest op tijd terug voor zijn werk.

Nadat ik hem had uitgezwaaid op het vliegveld maakte een ietwat gehaast gevoel zich van me meester. Ik was ineens weer verantwoordelijk voor al m’n handelen. Liep ik voorheen zonder nadenken achter hem aan de parkeergarage uit, moest ik nu toch echt zelf in de gaten houden waar ik die kar neerpootte. Normaliter ben ik ook veel alleen (onder)weg, maar kennelijk stel ik me in vakantieachtige omstandigheden reuze gemakkelijk op. Bijzonder om dit soort ogenschijnlijk suffe dingen te ontdekken over mezelf in deze setting.

Loslaten

Ik heb jarenlang in een bepaalde modus geacteerd en na een paar weken op het eiland had ik op mijn manier al weer aardig beeld bij hoe ik het nieuwe bedrijf, waar ik al jaren over droomde, zou starten. Met de bekende Post-it stickers had ik op een wand in mijn huis aan zee de nodige stappen uitgezet met kreten waar de logica van afdroop. Daarna deelde ik mijn ideeën met een aantal vrienden en relaties en vroeg om hun feedback. Die kreeg ik volop en dat was erg fijn. Ik stuurde bij, vinkte af en zat al aardig in de cadans die ik gewend was. Totdat een bijzondere vriend zich meldde en me vertelde dat hij slechts twee vragen voor me had. ‘Waaróm wil je dit, Connie en voor wíe doe je het?’

En toen werd het stil. Ik viel stil.

Diegenen die mij een beetje kennen weten dat me dat niet zo gauw overkomt, dus die vriend had de spijker op z’n kop getikt. Flink getikt… Ik wist werkelijk geen antwoord en heb me wat uit het gesprek gestameld, waarna ik uren (misschien korter, geen idee) buiten heb gelopen. Eenmaal in m’n tijdelijke huis terug heb ik alle stickers van de wand gehaald, tot één geheel bij elkaar geplakt en het onderin een reistas gelegd. En daar zit het idee nog steeds in. Tot de dag dat ik écht antwoord heb op die twee indringende vragen, komt het er ook niet uit.

Moeilijk

‘Wat gaaf zeg, zo’n lange tijd weg!’, ik heb het tientallen keren gehoord. Klopt, sec is het geweldig om op een prachtige plek zoveel tijd aan jezelf te mogen besteden. Toch vond ik het ook een opgave. In het begin zette ik bijvoorbeeld elke dag de wekker, totdat ik me een keer al schrijvend tot diep in de nacht bedacht dat dat wel heel dom was. Voor wie zette ik dat ding eigenlijk? En waarom wilde ik dat zo strikt? Enfin, op gezette tijden vond ik het moeilijk om te erkennen dat ik aardig wat vaste gewoontes had die op Mallorca totaal geen nut hadden. Of gewoonweg niet (meer) nodig waren gezien mijn leefomstandigheden daar.

Schrijven

Ja, ik ben o.a. op pad gegaan om de contouren van het aanstaande boek ‘Iemand moet het doen’ op papier te krijgen. Dat is ook wel gelukt, maar het zal nog een hele fikse klus worden om het af te krijgen. Een boek over de incasso- en deurwaarderswereld waar ik 25 jaar actief in ben geweest, waarvan 20 jaar ‘ambtelijk bevoegd’ zoals het deurwaarderswerk officieel heet. Ik wil er ook personen in aan het woord laten die vaak achter de schermen acteren en voor de buitenwereld niet zichtbaar zijn, dus al met al is er nog veel werk te verzetten. De nuance rondom het vakgebied mag verteld, de feiten moeten verteld. Het zal best nog een warme zomer worden ?