‘De herfst komt er aan, met mogelijk wat stormachtige momenten!’, hoor ik vandaag in de verte een weerman duiden. Onderwijl laat ik mijn vingers over het toetsenbord gaan. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, want het schetst mijn omstandigheden aardig. En nee, ik zit niet in de nadagen van mijn bestaan, hoor! Althans, niet voor zover mijn kennis strekt.

Nee, het gaat om de omstandigheden van bedrijf, werk, baan, verplichtingen, you name it. Zoals menigeen van jullie weet, heb ik begin vorig jaar mijn bedrijf verkocht. Ik ben in de tussentijd nog algemeen directeur en boegbeeld van het bedrijf gebleven, maar aan het einde van dit jaar komt er een einde aan de overeenkomst die ik met de nieuwe eigenaar hierover sloot. Met ingang van 1 januari a.s. zal ik – na 11 jaar NDA Incasso – niet meer betrokken zijn.

‘En dan, Connie?’ ‘Eh nou, dan niks.’

In ieder geval niets concreets. En joh, dat maakt me blij!

Na zovele jaren bouwen, werken, ploeteren, genieten, vieren, zoeken, falen, blij zijn, ontwikkelen, inspireren, stunten, afbreken, opnieuw beginnen, loslaten, zuchten, balen, trots zijn, mopperen, maken, verzuchten, improviseren, creëren…

Enfin, ik kan nog wel even doorgaan natuurlijk, maar wat ik wil zeggen is dat ik na al deze geweldige ervaringen dan gewoon even geen idee heb ik wat ik ga doen. Nogmaals, niet concreet. Natuurlijk heb ik de afgelopen maanden goed nagedacht over een en ander, maar ik kies er doelbewust voor om op te zoeken wat het met mij doet wanneer ik ’s even helemaal niets doe.

Het grappige is dat mijn omgeving zeer uiteenlopend reageert. Soms vol ongeloof, omdat men aanneemt dat ik wel degelijk iets ‘op de achterhand’ heb. Soms vol bewondering, omdat men ‘dat zelf ook graag zou doen, maar ja…’ en dan een heel verhaal afsteekt waarin ik alleen maar keuzes hoor. En beslissingen. Waar de spreker echt zelf een einde (of begin) aan zou kunnen maken, indien écht gewenst.

Of vol zorg. Mijn moeder bijvoorbeeld vindt het allemaal wel wat lastig, en dat begrijp ik dan weer volkomen. ‘Kind, maar ga je dan helemaal niets doen?!’ Leg dan maar ’s uit dat de behoefte aan verandering zo groot is geworden, wetende dat de mogelijkheden oneindig zijn in ondernemerschap én innovatieland. Maar dat dat wel vereist dat je dus op pad gaat. Met een knapzakje op de rug. En ja, eerlijk is eerlijk: dat zakje is behoorlijk gevuld met ervaring, kennis en kunde.

En die wetenschap maakt dat ik met veel plezier op pad ga. De verandering tegemoet. Ondanks dat er heus wel kleine of grotere stormen op me af zullen gaan komen. Dat maakt het allemaal de moeite waard. Want dat is toch ook waar ondernemerschap om draait? ‘Onderzoekt en behoudt het goede’, is me altijd voorgehouden. En dat is wat ik zeker zal gaan doen – it’s time for a change!