Daar zat ik dan ineens. Op Mallorca voor een schrijfweek met Esther Jacobs. Je weet wel, die dame die onlangs op Nyenrode zo’n vlammend betoog over haar levensweg gaf tijdens een SVE-bijeenkomst. Bij deze inspirerende dame meldde ik mij twee weken geleden voor een nieuwe ervaring: het schrijven van een boek! Jawel.

Over het algemeen denk ik aardig na over wat ik via de social media kanalen plemp en intussen heb ik de weg tussen Twitter, Linkedin en Facebook aardig gevonden. Maar het was een bijzondere ontdekking om te ervaren dat ik moeite had met toegeven dat ik: a) een boek ga schrijven, b) een titel heb voor dat boek en hoe die dan luidt, c) de inhoud van de achterflap klaar heb en d) dit luid en duidelijk via social media diende aan te kondigen. Aan a) en b) en een beetje d) heb ik intussen wel uiting gegeven, maar die achterflap-inhoud… die heb ik nog stiekem voor mezelf gehouden. Het is ‘freaking eng’ om dat kenbaar te maken namelijk. Nooit geweten dat ik ook nog eens tegen dit soort hindernissen op zou lopen in Mallorca.

Begrijp me goed, het was een heerlijke week vol nieuwe ervaringen. Niet alleen is het prettig om te sparren met medeauteurs, die soortgelijke ervaringen hebben. Het ontdekken van de uitgeverswereld alleen al is een belevenis op zich. Esther had gezorgd voor de aanwezigheid van een uitgever en redacteur, die zich volledig in dienst van ons stelden. ‘Vraag maar raak’-sessies leken het wel, waarin we ons volledig aan hen laafden. Als dorstige wezens hebben we ons op hen gestort, ze compleet leeggezogen en ze vonden het – net als de auteurs-in-spé – nog leuk ook.

Ik heb soms uren achtereen op een hard stoeltje aan een dito tafeltje doorgebracht. Comfort nul, maar dat voelt juist zo goed. Je lekker laten gaan op je laptop en de lettertjes gewoonweg uitbraken. Ik ben er een prettiger mens door geworden, stel ik vast uit de reacties om me heen. En eigenlijk is dat ook niet zo gek. Al zo’n lange tijd vulde zich mijn vat met verhalen, zonder dat er iets uit ging. Een bijna overlopende emmer dan lekker laten leeglopen is een heerlijke ervaring. Ik weet het, het is beter om de verhalen en boekvormen er één voor een uit te laten komen. Dat is veel beter, maar in de tussentijd heb ik ook al nagedacht over allerlei andere boeken. Drie stuks maar liefst!

Wat ook gaaf was in die week, was de hoeveelheid prachtige plaatsjes die ik heb ontdekt op het mooie eiland. Gehuisvest in een heerlijke villa (ja, met eigen zwembad), van tijd tot tijd het genot van overvloedige maaltijden en rijkelijke wijnen ervaren; een schrijfweek is aan mij enorm besteed!

Maar ja, ik vind het eng. Omdat het over mij gaat. Het zijn mijn ervaringen die ik aan papier toevertrouw, maar ik merk dat ik wat huiverig ben voor meningen van de aanstaande lezer. Ik geef toe dat ik me normaliter weinig aantrek van wat anderen van mij vinden, maar in dit geval luistert dat toch ietwat nauwer.

‘Connie vindt’… het allemaal dus toch even een beetje moeilijk. Tijd voor een nieuwe schrijfweek dus binnenkort, waar dan ook. Want het is ook een heerlijk excuus om er even op uit te trekken. Wanneer dat boek uitkomt? Ehm, geen idee. Maar dat maakt toch ook niets uit? Ik heb het naar m’n zin gehad, ben weer opgeladen en tevens ontladen. ‘Ondernemen’ op een andere manier. Ervaren. Daar gaat het om!

NB Kijk hier nog even voor een filmpje dat Esther van mij maakte destijds. Need I say more? ?

Deze column verscheen in de nieuwsbrief van november 2013 van SVE.