‘Hé hoi, ik ben Connie, wie ben jij?’ Twee ogen kijken me onderzoekend aan. ‘Gert’. ‘Ah, leuk om jou te ontmoeten, Gert’, zeg ik en de jongeman kijkt me weer even aan. ‘Mag ik naast je komen zitten?’, vraag ik en hij knikt met zijn hoofd. We zitten samen aan een picknicktafel. Je weet wel, zo’n onhandig bankje waar ik steevast zelf mijn kniepeesreflex op test. (En die doet het nog uitstekend, dank je.)

Ik ben aanwezig op een zogenaamde foundersbijeenkomst van Matchpoint Betrokken Ondernemen, een prachtige club die het bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties en instellingen met elkaar in contact brengt en daar allerlei projecten mee verricht. Eén van die organisaties is een enorme instelling, waar ruim 2200 mensen met een verstandelijke handicap worden ondersteund en daar zit Gert in een groep voor dagbesteding. We ontmoeten hem bij een kleine workshop waarin o.a. wordt uitgelegd waar de instelling voor staat en wat ze doet.

Gert knippert met zijn wimpers en lacht een beetje verlegen naar me. Onderwijl propt hij spijkers in een kartonnen doos met precies 25 gaatjes op de bovenkant. Als die gaatjes vol zijn, heeft hij exact het aantal spijkers bij elkaar dat nodig is voor een doosje. Hij haalt de spijkers uit de doos en legt ze in het plastic bakje. Na het plaatsen van een sticker is het bakje klaar voor de verkoop. Hoe simpel en doeltreffend. En voor Gert een fijne klus!

Er liggen ook mooie zeepjes op tafel waar hangers van worden gemaakt met allerlei versierselen. En er zijn kralen en armbandjes, allemaal zelfgemaakt. ‘Gaaf, zeg. Het ziet er erg mooi uit, maak jij die dingen ook, Gert?’, vraag ik. ‘Neeee!’, is het hartstochtelijke maar zeer besliste antwoord. Gert vindt het maar niks, want die kettingen worden gemaakt van toiletpapier. Niet zijn ‘cup of tea’ wordt mij uitgelegd. Hij wijst op het t-shirt van Ajax dat hij draagt. Daar is hij druk mee, als hij geen spijkers hoeft in te pakken. Hartverwarmend om te zien en ik kan een brede grijns niet onderdrukken.

Zoals zoveel organisaties, heeft ook Matchpoint het moeilijk. De maatschappelijke stages worden afgeschaft en die zorgen tot nu toe voor een substantieel inkomstendeel. Als die gaten niet gedicht kunnen worden, heeft dit verstrekkende gevolgen voor (het team van) Matchpoint. En dat doet me zeer, want ik ben met mijn bedrijf al jaren founder.

Omdat ik het belangrijk vind dat ondernemers – zodra dat kan – iets extra’s aan de maatschappij teruggeven. En ook van tijd tot tijd hun medewerkers laten zien wat er nog allemaal meer (of juist minder) in de wereld te koop is. Ze met een omgeving in aanraking brengen die ze niet dagelijks meemaken of waar ze een mening over hebben, die toch genuanceerder wordt als er echt kennis mee wordt gemaakt. Dat.

Maar ook om als ondernemer zelf geïnspireerd te raken. Natuurlijk, je kunt er voor naar retraites gaan in binnen- of buitenland of andersoortige inspiratiereizen boeken, maar door een MVO-traject als zodanig te beschouwen krijg je óók het nodige aangereikt. Innovatie komt immers niet vanuit je eigen branche. Het komt van elders op je af, maar je moet wél zelf op zoek naar die antwoorden. Juist door goed te kijken en oog te hebben voor de ander, kom je er mee in contact. En ontstaat er een situatie waarin jij geprikkeld wordt voor nieuwe ideeën. Onderwijl dien je dan ook nog een mega-goed doel!

Ik heb met mijn bedrijf in de afgelopen jaren enorm veel verschillende projecten gedaan. Van koken met moeilijk lerende kinderen tot een dagje naar de dierentuin met psychiatrische patiënten en van een vossenjacht met basisschoolkids tot het uitgraven van loopgraven in Kamp Amersfoort, allemaal even bijzonder. Als ik er over vertel is iedereen razend enthousiast, maar als ik vraag: ‘en waarom ben jij geen founder’, komt er regelmatig een ontwijkend en nietszeggend antwoord. Erg jammer en een gemiste kans als je het mij vraagt. Kijk er ’s een keer op die ‘inspiratiemanier’ naar, dat opent allerlei nieuwe mogelijkheden!

Als ik even later het stralende koppie van Gert bekijk in de camera van de fotograaf die ons op een kiekje zette, dan ben ik een dankbaar mens. Omdat die intense blijheid van hem tastbaar is en ik er van overtuigd ben dat dit is waar het in het leven om gaat, mits je maar oog hebt voor dat wat er is.

*Omwille van de privacy is de naam van Gert gefingeerd, maar ik ben fan van hem. Een zonnehart! Tot slot geef ik je graag nog een link naar een korte beschrijving van een ontmoeting in een verzorgingstehuis. Oudhollandse spelletjes spelen met bejaarden, hoe simpel kan het zijn. Lees het maar, dan snap je vast wat ik bedoel.